Νομίζω ότι ο χαρακτηρισμός «τρυφερή ιστορία» είναι φτωχός για να περιγράψει με ακρίβεια αυτό που περιέχει τούτο το γλυκό βιβλίο με την ονειρική εικονογράφηση της Έφης Λαδά. Η Λένα είναι μια μικρούλα που ασχολείται με τα μεγάλα πράγματα και που αναζητά την αγάπη γύρω της και προβληματίζεται για τη φύση της. Ρωτάει, με τη σειρά, τη γιαγιά, τον παππού, τον μπαμπά και τη μαμά πόσο την αγαπάνε και παίρνει απαντήσεις όπως «Η αγάπη μου για σένα είναι πιο μεγάλη από τον ρινόκερο, πιο τεράστια και από τον πιο τεράστιο ελέφαντα, πιο ψηλή από την πιο ψηλή καμηλοπάρδαλη» ή «Πιο μεγάλη από την παρηγοριά που παίρνεις όταν ένας φίλος ακουμπάει το χέρι σου. Πιο μεγάλη από την ευτυχία που γεμίζει τον κόσμο όταν ένα μωρό παιδί λέει την πρώτη του σκέψη».

Οι τρεις από τους τέσσερις που ρωτά της απαντούν πως η αγάπη τους για κείνη είναι πολύ μεγάλη και μόνο η αγάπη της μαμάς είνα μικρή, όπως της λέει – και η Λένα ξαφνιάζεται. Μα η αγάπη της μαμάς είναι μικρή για να χωράει μέσα στα δάκρυα και τα χαμόγελά της, στα φιλιά και στα λόγια της. Και όπως της εξηγεί η μαμά: «είναι παντοτινά δικιά σου».

Σιγά-σιγά η Λένα μεγαλώνει και γίνεται και η ίδια γιαγιά. Μια μέρα στέκεται μπροστά στον καθρέφτη και συνειδητοποιεί πως, παρ’ ότι η αγάπη της μαμάς ήταν παντοτινά δικιά της όπως της είχε υποσχεθεί, η ίδια της έλειπε. Τότε η μαμά έρχεται πάλι κοντά της, σαν αέρας αυτή τη φορά, για να της απαντήσει πλέον και στην τελευταία της ερώτηση: «Από πού ερχεται η αγάπη;», προτού πετάξει πάλι μακριά.

Σε μια υπέροχη στροφή της ιστορίας που διηγείται η Κουππάνου, η γιαγιά πια Λένα στρέφεται ξανά στον καθρέφτη και στο είδωλό της αντικρίζει το παιδάκι που ήταν κάποτε. «Μ’ αγαπάς;», το ρωτάει και τότε το μικρό κορίτσι βγάζει τα χέρια του μέσα από τον καθρέφτη και την κρατά πολύ-πολύ σφιχτά, λέγοντάς της πως ναι, την αγαπάει. Και γίνεται τότε και η ίδια αέρας και γίνεται πραγματικά μεγάλη, πιο μεγάλη από οτιδήποτε άλλο, απέραντη, γιατί γίνεται κι η ίδια αγάπη.

Πέρα από το ζήτημα της αγάπης, το βιβλίο λοιπόν απαντά και στο ζήτημα του θανάτου, τον οποίο δεν αναγνωρίζει ως τέλος της. Όσο για το ζήτημα του μεγέθους, αυτό εντέλει αποδεικνύεται ασήμαντο.

Στο τέλος του βιβλίου, μετά την ιστορία της Λένας, η Άννα Κουππάνου εξομολογείται ότι δεν έπαψε ποτέ να ψάχνει για την αγάπη. Νομίζω πως στο βιβλίο της την έχει πια βρει και μάλιστα μας δίνει τον χάρτη για να τη βρούμε και εμείς οι αναγνώστες της, μικροί και μεγάλοι: Η αγάπη βρίσκεται μέσα μας, όσο πιο πολύ αγαπάμε τόσο πληθαίνει και, όταν μάλιστα αγαπάμε τον εαυτό μας, τότε μοιάζει να αγκαλιάζει τα πάντα.

Μια μικρή ιστορία με πολύ μεγάλο νόημα που απευθύνεται σε μεγαλύτερα παιδιά, αλλά και στους γονείς και τους παππούδες τους. Μια ιστορία χαμηλόφωνη, αλλά πολύ δυνατή. Με συγκίνησε ιδιαίτερα.

Χριστίνα Λιναρδάκη