Πόσες φορές έχουμε ακούσει εμείς οι γονείς ότι τα παιδιά μας βαριούνται και δεν ξέρουν τι να κάνουν; Ενδεχομένως, άπειρες. Πάντα ωστόσο πίστευα, από την προσωπική μου εμπειρία όταν ήμουν παιδί, ότι η βαρεμάρα κάνει καλό, γιατί εξωθεί το παιδί σε δημιουργικές λύσεις που του ανοίγουν ορίζοντες. Όταν το παιδί βαριέται, δεν έχει άλλη επιλογή από το να ψάξει τρόπους που θα το κάνουν να ξεβαρεθεί. Και πάνω σε αυτό το ψάξιμο είναι που βρίσκει τη δημιουργικότητά του ή διεξόδους που θα το συνοδεύουν μια ζωή. Να, εγώ έτσι ξεκίνησα το διάβασμα ας πούμε.

Το πολύ όμορφο βιβλίο της Αλεξίας Βερνίκου Η Αμαλία βαριέται μιλάει για την πεντάχρονη Αμαλία που κανείς δεν της δίνει σημασία, αφού όλοι (η  μαμά, ο μπαμπάς και η αδερφή της) έχουν συνέχεια δουλειές. Όμως, εκεί που περιφέρεται άσκοπα μέσα στο σπίτι μουτρωμένη, η μαμά της δίνει την πιο καίρια συμβουλή: «Όταν κάποιος βαριέται, Αμαλία, είναι στο χέρι του να σταματήσει να βαριέται. Ένα συναίσθημα είναι κι αυτό, έρχεται από μέσα μας, κι αν δεν μας αρέσει να το νιώθουμε, πρέπει εμείς οι ίδιοι να σκεφτούμε έναν τρόπο για να το αλλάξουμε. Δοκίμασε να βρεις τρόπους να ξεβαρεθείς και να νιώσεις όμορφα πάλι».

Μετά από αυτό, η Αμαλία πέφτει σε βαθιά σκέψη. Και, ω του θαύματος, βρίσκει τη λύση! Για την ακρίβεια, δεν βρίσκει μία αλλά πολλές λύσεις, τη μια καλύτερη από την άλλη: κάνει την κούκλα της μικρή αδερφή και της το παίζει μεγάλη, γίνεται πειρατίνα, γίνεται κομμώτρια με πελάτισσες τις κούκλες της, γίνεται δασκάλα στα αρκουδάκια της, γίνεται κτηνίατρος, παίζει με κάτι παλιούς βόλους, ντύνεται αποκριάτικα και πολλά άλλα. Τελικά περνάει υπέροχα! Κι αυτό γιατί έβαλε τη φαντασία της να δουλέψει.

Το βιβλίο καταλήγει με μια ωραία παραίνεση: «Αν κάποια μέρα νιώσεις ότι βαριέσαι, μην ανησυχήσεις. Σκέψου με όλη σου τη δύναμη και τότε θα σου έρθουν οι πιο μαγικές, οι καλύτερες ιδέες για παιχνίδι». Γιατί η βαρεμάρα μπορεί να γίνει θαυμάσια πύλη εισόδου σε μια από τις μεγαλύτερες δυνάμεις του ανθρώπου: τη φαντασία.

Η Αλεξία Βερνίκου, ψυχολόγος-οικογενειακή ψυχοθεραπεύτρια, και η διεθνώς αναγνωρισμένη εικονογράφος Φωτεινή Τίκκου δημιούργησαν ένα τρυφερό παραμύθι-αντίδοτο στις στιγμές πλήξης, ικανό να απελευθερώσει κάθε παιδική φαντασία! Θα το χαρίσω σίγουρα στον 9χρονο ανηψιό μου που όλο γκρινιάζει ότι βαριέται (εποφθαλμιώντας πάντα το κινητό της μαμάς του), αλλά και σε πολλά άλλα παιδάκια που γνωρίζω.

Χριστίνα Λιναρδάκη