Να κι ένα παιδικό βιβλίο με διαφορετικό τρόπο διαχείρισης του θέματός του. Που δεν τα κάνει όλα πενηνταράκια. Που αφήνει δημιουργικά ερωτήματα στο τέλος, τα οποία καλείται η φαντασία (ή ο γονιός!) να συμπληρώσει:

Γιατί κάτι φαινομενικά πολύ καλό μπορεί να αποδειχθεί ακριβώς το αντίθετο; Γιατί λίγη πλαστή τόνωση της αυτοπεποίθησης μπορεί να οδηγήσει σε μαλθακότητα; Πώς μπορεί η συνειδητοποίηση όλων αυτών να γίνει κίνητρο για δράση;

Σε ένα βασίλειο όπου «ο βασιλιάς διάβαζε όλη τη μέρα κόμικς. Η βασίλισσα ζωγράφιζε διαρκώς πελώρια, πολύχρωμα θαυμαστικά. Ο αυλάρχης δεν έκανε τίποτα – ή σχεδόν τίποτα. Ο αρχιγραμματικός όλη μέρα άλλαζε ρούχα και τη χωρίστρα του. Οι τέσσερις βασιλοπούλες δε σταματούσαν να φροντίζουν τα νύχια τους και τα μαλλιά τους», σε αυτό ακριβώς το βασίλειο «μια μέρα παράξενη, που είχε ήλιο ενώ έβρεχε» κατέφθασε ένας πλανόδιος έμπορος που πουλούσε μαγικούς καθρέφτες. Οι καθρέφτες αυτοί, σαν τον γνωστό μας από το παραμύθι της Χιονάτης, μιλούσαν στους κατόχους τους, μόνο που δεν τους έλεγαν την αλήθεια: τους έλεγαν κολακευτικά λόγια και τόνιζαν πόσο τέλειοι είναι.

Με μια τέτοια «αναγνώριση» της τελειότητάς τους, οι αποδέκτες των ευνοϊκών σχολίων εφησύχαζαν ότι τα έκαναν όλα τέλεια και οδηγούνταν στο να μην κάνουν απολύτως τίποτα! Ώσπου ο λαός μαθαίνει τα νέα και διαδηλώνει, απαιτώντας από έναν μαγικό καθρέφτη για τον καθένα.

Όταν οι βασιλείς ξαναφωνάζουν τον πλανόδιο έμπορο, αυτός τους εξηγεί πως δεν γίνεται να μοιραστούν μαγικοί καθρέφτες σε όλους, επειδή τότε «κανένας δεν θα έκανε καμιά δουλειά στο βασίλειο. Κανένας δεν θα προσπαθούσε για τίποτα. Γιατί όλοι θα πίστευαν πως είναι τέλειοι!».

Με αυτά τα λόγια, οι βασιλείς αίφνης συνειδητοποιούν πως οι καθρέφτες ήταν στην πραγματικότητα ένα ναρκωτικό ή έστω αναισθητικό που τους εμπόδιζε να δουν την αληθεια. Και πως οι ίδιοι εξαιτίας τους είχαν περιέλθει στην απόλυτη απραξία! Έκαναν λοιπόν ένα μεγάλο συμβούλιο και η πρώτη και σημαντικότερη απόφασή τους ήταν να τους ξεφορτωθούν αυτούς τους ψεύτες καθρέφτες…

Το έξυπνο αυτό βιβλίο της Ρίας Φελεκίδου είναι μια τέλεια μεταφορά για όλες τις πλαστές επεμβάσεις στην εικόνα των παιδιών (τα φίλτρα στις σέλφι και τα βίντεο του TikTok, τα σκηνοθετημένα στιγμιότυπα που προβάλλουν μια βελτιωμένη εικόνα του εαυτού κ.λπ.) που αφιονίζουν τα παιδιά στις μέρες μας, αν και προτείνεται για πολύ μικρότερα παιδιά (από 3 ετών), χωρίς να καταλαβαίνω το γιατί. Δεν έχει τη φανταχτερή εικονογράφηση που θα το έκανε ελκυστικό σε τόσο μικρά παιδάκια (αν και οι εικόνες της Ναταλίας Καπατσούλια φροντίζουν να φέρουν την ιστορία στα μέτρα της πραγματικότητας), ούτε νοηματικά ταιριάζει σε μια τόσο μικρή ηλικία.

Η έκδοση είναι μάλλον ευτελής για τα δικά μου μέτρα και η γραμματοσειρά ακαλαίσθητη, εντάσσεται βέβαια στη σειρά «μικρές καληνύχτες» που περιλαμβάνει μικρές ιστορίες που διαβάζονται μέσα σε μόλις δέκα λεπτά, αλλά θα μπορούσε να είναι πιο φροντισμένη, εκτός αν το κριτήριο της σειράς είναι η προσιτότητα (κοστίζει μόλις 5,50 ευρώ).

Παραμένει πάντως μια πολύ χρήσιμη ιστορία για παιδιά του δημοτικού. Έχετέ την υπόψη!

Χριστίνα Λιναρδάκη