Το bonsai της Δευτέρας των Φώτων: “Ο μικρός Ιανουάριος” του Αλέξανδρου Βαλκανά
Το πρωί ταξίδευα με τον μικρό Ιανουάριο. Καθόταν απέναντί μου στο μετρό, η μητέρα του φορούσε κόκκινα, εκείνος μόλις που έφτανε ως το παράθυρο. Σε κάθε στάση ζητούσε να μάθει τι έλεγε η ηχογραφημένη γυναίκα που με τόση προσήλωση αφουγκραζόταν. Η κόκκινη μητέρα του απαντούσε κι εκείνος επαναλάμβανε το όνομα της στάσης, φρέσκες, ολοκαίνουριες έβγαιναν […]
Σε πρώτη δημοσίευση “Γιορτή” της Κίας Φιλιππίδου
Γιορτή Μικρό και λευκό, δεν το γνωρίζω, ξέρω μόνο την πλάτη του, το βέλασμά του. Περπατάει και τα τέσσερα ποδαράκια φαίνονται να παραπαίουν, πετιούνται λίγο μακριά από το σώμα του. Ακόμη δεν έχει μάθει να στηρίζεται καλά. Το κεφάλι κοιτάζει ψηλά και μπροστά, προς ένα εμπόδιο που υψώνεται, αλλά δείχνει έτοιμο να πέσει, να το […]
Δύο βιβλία της Ιφιγένειας Θεοδώρου (“Χρυσός, λιβάνι και Σμύρνη” και “Είναι μια θάλασσα”)
Δύο συλλογές διηγημάτων γραμμένες με απόσταση τριάντα χρόνων, αλλά με τους ίδιους χαρακτήρες. Όλοι στην Σμύρνη. Στο πρώτο βιβλίο, «Χρυσός, Λιβάνι & Σμύρνη» (εκδ. Ίκαρος, α’ έκδοση: 2017, επανέκδοση: 2024), τους βρίσκουμε εκεί, εβδομήντα χρόνια μετά την καταστροφή του ’22, με τους λιγοστούς χριστιανούς να σεργιανάνε ακόμα στο «Και» και τα ρωμαίικα σπίτια αγέρωχα να […]
Αντιστροφές της οπτικής και άλλα πάθη (για το βιβλίο «Λευκό τοπίο» της Ευσταθίας Δήμου)
Διηγήματα χαρακτηρίζει ο ψευδότιτλος του “Λευκού τοπίου” της Ευσταθίας Δήμου (εκδόσεις Ενύπνιο, 2024) τα κείμενα που αυτό περιέχει. Πρόκειται όμως για διηγήματα-αστραπή, πιο μικρά και από bonsai· στην πραγματικότητα, όλα είναι μικρότερα από τη (μικρή ούτως ή άλλως, από πλευράς διαστάσεων) σελίδα του βιβλίου, αρκετά εξαντλούνται σε μία μόλις παράγραφο, ορισμένα σε λίγες φράσεις. Όλα […]
«Η Καγκέλω» του Δημήτρη Μανιάτη
Η πρόσφατη συλλογή διηγημάτων του δημοσιογράφου Δημήτρη Μανιάτη με τίτλο «Η Καγκέλω», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μετρονόμος (2024), αποτελεί μια εξαιρετικά απολαυστική αναγνωστική εμπειρία. Δώδεκα διηγήματα, που ενώ διαδραματίζονται σε χώρους αληθινούς, αφηγούνται αληθοφανείς ιστορίες, περιγράφουν άτομα της διπλανής πόρτας και εξελίσσονται με μια ρεαλιστική ροή και συνέχεια, καταλήγουν να είναι άκρως ανατρεπτικά και […]
Δύο βιβλία για το καλοκαίρι(;)
Α. «Θηρίο ή θεός» της Διώνης Δημητριάδου Οι (συγ)χρονισμοί είναι σημαντικοί, ακόμη και στη λογοτεχνία. Με αυτή την κάπως βαρύγδουπη φράση, θέλω να πω ότι έχει σημασία και το πότε διαβάζει κάποιος ένα βιβλίο, μέσα σε ποια προσωπική συνθήκη. Εγώ ας πούμε πήρα να διαβάσω το βιβλίο της Διώνης στις διακοπές μου, που φέτος ξεκίνησαν […]
Σε μια κατάσταση μεταιχμιακή (για το βιβλίο “Λευκό τοπίο” της Ευσταθίας Δήμου)
Βασικό χαρακτηριστικό στη γραφή της Ευσταθίας Δήμου, στις 32 μικροαφηγήσεις του Λευκού τοπίου (εκδόσεις Ενύπνιο, 2024), είναι μια κατάσταση μεταιχμιακή ή μια καθοριστική στιγμή. Στην κατάσταση-στιγμή αυτή, το κεντρικό πρόσωπο της αφήγησης μεταβάλλει κάποιες παραμέτρους στη ζωή του, αναστοχάζεται, περνά πάντως σε μια διαφορετική φάση που εκτείνεται στο μέλλον με απρόβλεπτες συνέπειες. Με δεδομένη την […]
“Ροζ παλ ντάλιες” του Απόστολου Σπυράκη
Στo «Ροζ Παλ Ντάλιες» (εκδόσεις Γράφημα, 2023), ο Απόστολος Σπυράκης μας προσφέρει μια ανθοδέσμη από 23 περιπετειώδεις ιστορίες φτιαγμένες με μεράκι, ενδιαφέρουσα πλοκή και δράση, από εκείνες που θα επέλεγε κανείς να διηγηθεί τα χειμωνιάτικα βράδια δίπλα στο αναμμένο τζάκι και θα κρατούσαν ζωηρό το ενδιαφέρον της παρέας. Ο συγγραφέας περιγράφει τους δρόμους της τύχης […]
Γοβάκια που πληγώνουν τα πόδια (για το βιβλίο «Γοβάκια από πάγο» της Λίλιας Τσούβα)
Τα γοβάκια από πάγο της Λίλιας Τσούβα (εκδόσεις Κουκκίδα, 2024) δεν περιλαμβάνουν απλώς διηγήματα που, με μυθοπλαστική διάθεση, προσπαθούν να ανασυνθέσουν τις πραγματικές ιστορίες έντεκα γυναικών οι οποίες ουδέποτε φόρεσαν τα γυάλινα γοβάκια της Σταχτοπούτας ούτε είχαν παραμυθένια ζωή. Είναι έντεκα αιχμηρά καρφιά με θέμα άβολο, αφού περιγράφουν την αδικία που έχει υποστεί η γυναίκα […]
Οι γυναίκες σαν φυλλοβόλα δέντρα (για το βιβλίο “Λεύκες” της Βίκυς Κλεφτογιάννη)
Τα δέντρα είναι παραδείγματα προς μίμηση. Δεν επαναστατούν για τη μοίρα τους. Μένουν ριζωμένα εκεί, ακλόνητα, μέχρι κάποιο εξωτερικό γεγονός (ένας κεραυνός, η πυρκαγιά, μια πλημμύρα, η αρρώστια) να προκαλέσει τον θάνατό τους. Ακόμη όμως και όταν νιώθουν τον κίνδυνο του αφανισμού να τα πλησιάζει, στέκουν εκεί, στη θέση τους, αδιαμαρτύρητα. Γιατί ξέρουν πως θα […]
