“Μαχμούντ ή Η άνοδος της στάθμης των υδάτων” του Αντουάν Γουότερς (μτφ: Γεωργία Ζακοπούλου)
Ένα μυθιστόρημα γραμμένο εξ ολοκλήρου ως ποίημα το οποίο με εργαλείο τη δυναμική συμπύκνωση της ποιητικής σύνθεσης στέκεται απέναντι στη βαρβαρότητα, την ανθρώπινη κτηνωδία και το χάος που επιφέρει ο πόλεμος. Αποπειράται με την ανάσυρση των αναμνήσεων ενός χαμένου πλέον κόσμου να ανασυστήσει την παρηγορητική αγκαλιά της αγάπης, τη δίψα για ελευθερία και την απόλαυση […]
«Η Πλεξούδα» της Λετισιά Κολομπανί (μτφρ.: Γιάννης Στρίγκος)
Τρεις δυναμικές, θαρραλέες γυναίκες του καιρού μας, σε τρεις διαφορετικές ηπείρους: Ασία, Ευρώπη και Αμερική. Τρεις εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες, γεννημένες και αναθρεμμένες στο περιβάλλον της χώρας τους, όπου η καθεμία, ανάλογα με το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτιστικό της υπόβαθρο, μάχεται για εκείνα που επιθυμεί και ονειρεύεται. Τι μπορεί να συνδέει αυτές τις εκ διαμέτρου αντίθετες […]
Το παιχνίδι της χαράς και της λύπης (για “Το χρονικό ενός δυσλεκτικού” του Γιάννη Πάσχου)
Η δυσλεξία, η συνηθέστερη μορφή μαθησιακών δυσκολιών, είναι το κεντρικό θέμα στο έργο του Γιάννη Πάσχου, Το χρονικό ενός δυσλεκτικού (εκδόσεις Περισπωμένη, 2022). Παρά τη φυσιολογική ανάπτυξη της νοημοσύνης, η δυσλεξία επηρεάζει θεμελιώδεις λειτουργίες της μάθησης του ατόμου, αποτελώντας ανασχετικό παράγοντα στην εξέλιξή του. Οι διαστάσεις της οδήγησαν ακόμη και στην τροποποίηση των συνθηκών εξέτασης […]
“Οδήγησε το αλέτρι σου πάνω από τα οστά των νεκρών” της Όλγκα Τοκάρτσουκ
Η Όλγκα Τοκάρτσουκ είναι Πολωνή συγγραφέας και ακτιβίστρια. Το 2018 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας «για την αφηγηματική της φαντασία η οποία με εγκυκλοπαιδικό πάθος αναπαριστά το πέρασμα ορίων ως τρόπο ζωής». Το «Οδήγησε το αλέτρι σου πάνω από τα οστά των νεκρών» εντυπωσιάζει αρχικά με τον πολύ ποιητικό και παράξενο τίτλο του που […]
«Παγωμένα πέλματα» του Βαγγέλη Μπέκα
Ο Βαγγέλης Μπέκας είναι μετρ του σασπένς, πλέκοντας ιστορίες με ροή που κόβει την ανάσα. Το είδα αυτό και στο προηγούμενο βιβλίο του, που – όπως και στα Παγωμένα πέλματα – ξέπλεκε την ιστορία με κινηματογραφική ροή. Όμως στα Πέλματα έχουμε μια αμιγώς αστυνομική ιστορία και μάλιστα νουάρ, όπου συντελείται και μια αισθητική μετατόπιση: ο […]
«Ρου» της Kim Thúy (μτφρ. Δ. Κιούση)
Ένα βιβλίο με παράξενο όνομα, όχι «ρους» όπως σκέφτηκα αρχικά, αλλά «ρου» όπως το ακούτε. Ru στα γαλλικά σημαίνει «μικρό ρυάκι» και μεταφορικά «ροή (δακρύων, αίματος, χρημάτων)». Στα βιετναμέζικα πάλι, ru σημαίνει «νανούρισμα». Το Ρου είναι η αφήγηση μιας Βιετναμέζας που βρέθηκε, στα μέσα της δεκαετίας του 1970, από τη Σαϊγκόν αρχικά στη Μαλαισία και […]
“Το ξυράφι” της Αικατερίνης (Κάτιας) Σουέρεφ
Το Ξυράφι τέμνει σε βάθος τον ψυχικό κόσμο «μιας γυναίκας υπεράνω πάσης υποψίας», εβδομήντα περίπου χρόνια πριν, όταν η παραφορά του ερωτικού πάθους την ωθεί στο σχεδιασμό και τη διάπραξη εγκλήματος σε βάρος του εραστή της. Το ξυράφι, όμως, είναι αυτό που τέμνει ανελέητα και εν τοις πράγμασι και το σώμα εκείνου που την απογοήτευσε. Ακολουθούμε […]
«Κατά Ιωάννη» του Σπύρου Πετρουλάκη
Κανονικά αυτό το βιβλίο δεν είναι από εκείνα που θα επέλεγα να διαβάσω – μόνο και μόνο για το γεγονός ότι ο Σπύρος Πετρουλάκης είναι ο συγγραφέας του Σασμού, γεγονός που με παραπέμπει σε ευπώλητα τα οποία είναι συνήθως φουλ στα κλισέ και τα αναμασήματα. Όμως με εξίταρε το οπισθόφυλλο. Το οπισθόφυλλο λοιπόν μιλάει για […]
“Chav/Αλληλεγγύη από τα υπόγεια” του Ντομ Χάντερ (μτφρ.: Έ. Μαγκουρίλου, Γ. Μαμώλης, Χ. Πάνας)
Chav (τσαβ) στο Ηνωμένο Βασίλειο σημαίνει κάθαρμα. Όποιος ορισμός και να δίνεται στη λέξη, όταν αποκαλούν κάποια/ον «τσαβ», ένα μόνο πράγμα εννοούν: πως είναι άχρηστος και εγκληματίας και μάλιστα φταίει η ίδια/ο ίδιος γι’ αυτό. Ο χαρακτηρισμός είναι προσβλητικός και αφορά συγκεκριμένη τάξη ανθρώπων της εργατικής τάξης, και μάλιστα νέων, με την οποία, όσοι τον […]
Το αλβανικό έπος με τα μάτια του Στέλιου Ξεφλούδα
“Πουθενά μια ίσια επιφάνεια. Παντού τα μεγάλα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας. Γη λασπωμένη, βροχή μέσα στη μέρα και τη νύχτα. Η βροχή βγαίνει απ’ τη γη και γυρίζει στη γη. Κι’ όλα τα μάτια θέλουν να δουν έναν κάμπο που να μην τελειώνει. Κάπου, κάπου μικρά χωριά που καπνίζουν. Κανένας άνθρωπος στους λιθόστρωτους δρόμους. Καμμιά […]
