ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗ

Είμαστε όσα βιώσαμε,

βιώσαμε όσα θυμόμαστε.

(σελ. 27)

 

Η ποιητική συλλογή του Στέργιου Φωτόπουλου με τίτλο Αυτεπίγνωσης επίμετρο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν (2022). Συνθέσεις με κοινωνικοπολιτικό ως επί το πλείστον περιεχόμενο, ερωτικές και φιλοσοφικές αναφορές. Η θεματική, ερωτική στα πρώτα ποιήματα, συνεχίζει με κοινωνικοπολιτικούς προβληματισμούς και γενικότερο φιλοσοφικό στοχασμό.

Τα ποιήματα του Στέργιου Φωτόπουλου τα σχετικά με τον έρωτα είναι σωματικά και αισθησιακά. Περιγράφουν το ερωτικό συναίσθημα στις ποικίλες εκφάνσεις του: τη σφοδρότητα, την έλξη, την αποδιοργάνωση που προκαλεί, την ανάμνηση, την ηδονή.

Η ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ…

όταν με τα δάχτυλά σου πλέκω τα δικά μου

καθώς ανάμεσα στους καλλίμορφους μηρούς σου βρίσκομαι… (σελ. 11)

 

Οι συνθέσεις του Φωτόπουλου εστιάζουν παράλληλα στις απλές στιγμές, στην παρηγορητική δύναμη της θάλασσας, με τη συντροφιά της άμμου και ένα κουτάκι μπύρα τον Αύγουστο.

ΣΤΗΝ ΑΚΤΗ

Τούτη εδώ η άμμος

αμίλητη, ανυστερόβουλη, απέραντη

απάνεμα σε θύελλες και ανέμους,

δέχθηκε στωικά

τα δάκρυα και τα κορμιά μας·

και κάμποσα κουτάκια μπύρας

που συνόδευσαν

τα πιο ανομολόγητα μυστικά

του Αυγούστου. (σελ. 12)

 

«Αν δεν ξαγρύπνησες για ή μ’ εκείνη, τότε δεν ήταν έρωτας» γράφει στο ποίημα ΑΠΟΣΑΦΗΝΙΣΗ (σελ. 14) και ταυτίζει την ευτυχία με τον έρωτα:

ΑΠΟΔΟΧΗ

Δεν σε προσμένω πια

αραιά και πού συλλογίζομαι, αν θες,

πως τα βρεγμένα σου μαλλιά

στα δάχτυλά μου πλέκονταν

υφαίνοντας την ευτυχία μου στο λυκαυγές. (σελ. 19)

 

Στα κοινωνικοπολιτικά του ποιήματα ο Στέργιος Φωτόπουλος αναφέρεται στη διάψευση, την απογοήτευση που αισθανόμαστε από τις ύπουλες πρακτικές, τα πισώπλατα μαχαιρώματα, τις προσβολές, την αλαζονεία των συνανθρώπων μας. Η ποίησή του είναι αυτοαναφορική, αλλά και προτρεπτική, με επιρροές από τον Καβάφη και τον Αναγνωστάκη.

ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ

Να συνεχίζεις το ποτάμι της ζωής

σε θάλασσες αταξίδευτες,

τα απλά να αποζητάς, υγιής,

συνθήκες ανεπιτήδευτες.

 

Προσπέρασε συνθέσεις δαιδαλοειδείς,

γλωσσοδέτες, γρίφους δυσεπίλυτους

και απόλαυσε λίγο κρασί, μια αγκαλιά, δυο χείλη,

πυκνού, κυκλαδίτικου κλήματος

σταφύλι. (σελ. 23)

 

Κυρίως ολιγόστιχα τα ποιήματα του Στέργιου Φωτόπουλου, σε πρώτο εξομολογητικό ή δεύτερο ενικό πρόσωπο, του διαλόγου ή του εσωτερικού μονολόγου· προικισμένα με την αρετή της λιτότητας, με γλώσσα πλούσια, νοηματικά καθαρή. Έχουν ως στοιχείο τους τη θεατρικότητα και την αφηγηματικότητα. Ο συχνά προτρεπτικός τόνος φέρει στο σώμα του την προβολή ενός ηθικού αιτήματος για ενδοσκόπηση, αλλά και τον αγώνα για την επώδυνη αυτογνωσία και την αυθεντικότητα. Η κοινωνικής υφή θεματική, η θεώρηση του εαυτού και των πραγμάτων που επιχειρεί με την ποίησή του ο Στέργιος Φωτόπουλος, μαρτυρούν μια συνείδηση αγωνιώδη, αλλά αισιόδοξη, που στρέφεται στο φως και εκφράζεται με λόγο ιδιότυπο και άμεσο, οξύ, παρατηρητικό, αποφθεγματικό και σαρκαστικό.

ΒΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΖΩΗΣ

Επέμενε άνευ όρων εμπρός να βαδίζεις

αχτίδες φωτός αναζητώντας

ακόμη και στο πιο ζοφερό επίμετρο,

εκείνο που μονομιάς σε συνθλίβει

όταν καταπρόσωπο κοιτάζεις.

 

Δικαιούσαι χρόνο, χώρο ή και τα δυο,

συνέχισε

αρκεί να αναπνέεις. (σελ.28)

 

Λίλια Τσούβα

 

– Η φωτογραφία από το site literature.gr.