Το ποίημα της Δευτέρας “[Όταν στριμώχνομαι]” του Γιάννη Αλεξανδρόπουλου
Όταν στριμώχνομαι από τα δύσκολα της μέρας επιστρέφω σ’ εκείνο το ηλιόλουστο άπλωμα με τις κίτρινες μαργαρίτες και τα ταπεινά άσπρα χαμομήλια Ο ουρανός γαλάζιο
Όταν στριμώχνομαι από τα δύσκολα της μέρας επιστρέφω σ’ εκείνο το ηλιόλουστο άπλωμα με τις κίτρινες μαργαρίτες και τα ταπεινά άσπρα χαμομήλια Ο ουρανός γαλάζιο
Ο χωματόδρομος Ήταν ένας μικρός κι ασήμαντος χωματόδρομος με όνειρα σπουδαία και μεγάλα: φώτα πολλά, λωρίδες και διαζώματα, ταξίδια μακρινά, αποστάσεις και ταχύτητες, εξωτικούς προορισμούς,
Γκρο Ο πατέρας σε μια θάλασσα θέρος του εξήντα πίσω του εφέ ευφρόσυνο οι λάμψεις στα νερά ποιος να ‘ταν τάχα σκέφτομαι της πλαζ ο
Fractal Ο ήλιος πάντοτε ο ίδιος γυμνός και θεσπέσιος Βγαλμένος στο επικίνδυνο σύμπαν επιμένει αμέριμνος Ούτε δύει ούτε υποστέλλει Η νύχτα μέσα του δεν έχει
Λάθος το τρυφερό Μην εμπιστεύεσαι λουλούδια. Πατούν επί πτωμάτων. Φυτρώνουν εκεί που δεν τα σπέρνουν. Μαραίνονται την πιο καλή στιγμή σου. Μόνο για λίγο προσποιούνται
Βαρκάδα στο λιβάδι Με το τρένο ταξιδεύουμε στις όχθες ποταμού ασάλευτου μία περίεργη βάρκα με κολλημένα μέσα τα κορμιά μας έσκιζε την πράσινη θάλασσα των