Δύο ποιήματα για μια Δευτέρα: Δημήτρης Τρωαδίτης
Μαύρη ιστορία Ο τόπος που ζω λαμποκοπά όλα αστράφτουν τα χρώματα περισσεύουν πού να φανταστείς ότι αυτός ο λευκός τόπος έχει μια μαύρη ιστορία.
Μαύρη ιστορία Ο τόπος που ζω λαμποκοπά όλα αστράφτουν τα χρώματα περισσεύουν πού να φανταστείς ότι αυτός ο λευκός τόπος έχει μια μαύρη ιστορία.
Αναθεωρώντας τη μετάφραση των σύννεφων, εβδομήκοντα τον αριθμό και πάντα σε καταιγίδα διατελών, ευχήθηκα να μεταμρφωθώ σε αυτή τη σταγόνα που ξεχειλίζει ανά τους αιώνες
Θα προσπεράσουν Το ύφασμα τελειώνει Είχε λάθος μέτρα και κακό σχεδιασμό Πάντα με τύλιγε λειψά Γι’ αυτό όλα μου τα χρόνια Κρυώνω Το πέρασμα στον
Ένα λεπτό …μας ζητούν καθώς με υπομονή περιμένουμε στην ουρά της ζωής με ένα χαμόγελο συγκατανεύουμε στην απώλεια αγνοώντας -για ένα λεπτό- τη διαμαντένια του
Το αδιανόητο τίποτα Έχουν οι λέξεις νόημα; Όλες οι λέξεις έχουν νόημα; Ένα νόημα έχουν ή πολλά; Ποιος μας το βεβαιώνει; Κι αν έτσι είναι
ΕΚΔΙΚΟΥΜΕΝΗ ΜΕ ΓΚΟΛ ΟΡΦΑΝΙΑ: Η αναγγελία στην προσευχή απ’ τον διευθυντή-Υποχρεωτική επίσκεψη στο Ορφανοτροφείο της Αρχιεπισκοπής-Kι εμάς στα πόδια μας τα μούτρα μας-Όση ορφάνια-Με τόσα