ΠΕΜΠΤΟ […] Σκέπτομαι τους δεκατρείς της ολιγαρχικής ισότητας (Μπαλζάκ) πέραν του καλού και του κακού με κέντρο βαρύτητας την κρυφή αγάπη, την απίθανη ομάδα στη
ΑΝΑΛΗΨΗ Έγινε νησί απελπίστηκε σωρός από σκοτάδι ξεδίπλωσε τον εαυτό του έξω απ’ την πόρτα τώρα μπορεί να δει ολόκληρο τον εαυτό του φεύγει ψάχνει
ΟΡΦΕΥΣ ΞΕΝΟΦΟΒΟΣ τα δάκρυα λερώνουν τη ζωή εκλάψατε τόσο πολύ και τώρα τα μάτια σας εστέρεψαν γυναίκες της Ελλάδας εκεί που έπεσαν τα
ΚΡΕΜΑ ΝΥΚΤΟΣ Ερχόταν πρώτα η μυρωδιά κρέμα νυκτός κι ύστερα έμπαινε η ίδια, η μαμά. Τώρα πηγαίνω κι εγώ για ύπνο με κρέμα νυκτός. Όμως
ΜΕΤΑΜΟΡΦΙΣΜΟΣ Ετούτη ‘δω είν’ η θάλασσα; Ο ήρεμος τούτος κόρφος ο απαθής, Σαν την καρδιά Μαγδαληνής μεταστραφείσας γαληνός – Ή μήπως τούτο ‘δω; Ετούτο το
ΙΚΕΣΙΑ Σαν τις Αναστάσιμες μελωδίες έμοιαζε ο ήχος από τα τύμπανα καθώς τ’ απαλά του χέρια τελετουργικά τα χτυπούσαν. Κείνη την ώρα μια προσευχή διαχεόταν
