Πρωτο/μαγιά μετα/φέρω τις φράσεις μου μάτσο ζαχα/ρωτά – στο κέντρο της πόλης Μετά υπο/φέρω αινιγματική φοβία για ένα ποίημα ανοιξιάτικο που δεν λάμπει κι όμως
ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΦΩΣ ΜΟΥ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΟΙΚΕΙΑ η γιαγιά είναι το δέντρο / πηγαίνει κάθε μέρα κρατώντας τον πίνακα σε μια σακούλα ΙΚΕΑ /
ΦΥΛΛΟΒΟΛΑ Κάποια απ’ αυτά φυλλορροούν μόνο για ό,τι αγαπούσαν κι έχασαν. Το ξέρουμε πια – κι ας επιμένουμε πως φταίει πάντα το φθινόπωρο.
ΟΝΕΙΔΟΣ Δεν είμαι στίχος. Πιο πολύ μοιάζω με ραβασάκι. Που θα διαβάσουν όσοι ξέρουν να αφήνονται και θα το νιώσουν όσοι τόσο δόθηκαν, που τίποτα
ΟΛΙΓΑΡΚΗΣ Του αρκούσε μόνον ένα φύλλο να απλώσει απάνω όλη τη ζωή του και να χωράει ακόμα δυο ωκεανούς. Στο κάτω-κάτω ο στενός δρομάκος
ΕΓΚΩΜΙΟ Βάλαμε το αηδόνι στο κλουβί στη γυάλα το χρυσόψαρο στη γλάστρα παπαρούνες, και τη ζωή να συλλαβίζει τα τρία γράμματά της. Μαρία Γερογιάννη
