Ούτε ένα ξέφτι απ’ το χαμόγελό σου μου λείπει η άνοιξη η άνοιξη μετά από βαρύ χειμώνα που πλημμυρίζει τον αέρα φτερουγίσματα το φως μου
Διονυσιακό Σ’ έναν ευτυχισμένο θάνατο τραγικός λόγος το χορικό τραγούδι που μέσα από μια έμφυτη μίμηση την έκταση του ψυχικού κόσμου μιας διονυσιακής λατρείας αναβλύζει.
Σχεδόν αύριο (απόσπασμα) …η αθανασία διαθέτει ένα σωρό βότανα αλλά εγώ ξεχωρίζω μόνο δάφνη, μυρτιά και δεντρολίβανο, η φύση διαθέτει άνθη ανεκτίμητα που παρασέρνουν τις
Κατώφλια Υπάρχουν δίοδοι και στενά σοκάκια και γεφύρια λεωφόροι και εθνικές οδοί τροχιές και διαστημόδρομοι το στόμα μου στο στόμα σου τα μάτια μου στα
«Γαλάζια σπλάγχνα» Κάτοικε τοῦ ὀνείρου μαζεύω τή φωνή μου ἀπό κάθε ἄκρη καί τό ὑπόλειμμά της αὐτό στή σινδόνη τῶν δέντρων κ᾿ ἐκεῖνο κεῖ ψηλά
Ονοματολογία Η άνθρωπος είναι μια σκέψη τριγυρισμένη από σώμα. Η σκέψη ομοίως έχει κόκαλα σπλάχνα πλευρά και άλλα παράξενα υλικά. Όταν η άνθρωπος ομιλεί, μέσα
