ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ Μασουλάει μια ξινισμένη προσευχή για τον άδικο θεό που αύριο θα τη θανατώσει. Ιβάν Γκολ, “Το μέτρο του θανάτου”, μτφρ. Επ. Γονατάς Θα
[άτιτλο] Ένα κάτι πιο αργά σιωπές και παροράματα καταπίστευμα η ζωή μου ένα σωρό παροπλισμένα δρομολόγια απ’ το εδώ στο τίποτα σε κάτι ημιθανή αστικά
Η αυλή των χαμένων θαυμάτων, της Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου Να είχαμε πέντε φιλιά και δυο αγκαλιές ευλογημένες από μυστικό θεό μας Και το κρασί να μην
ΤΟ ΝΥΣΤΕΡΙ Στις σκάλες των μαλλιών μου είναι πλεγμένα κάποια φεγγάρια του καλοκαιριού ακόμα παγιδευμένα στα χτενάκια μου. Με τον αγέρα του χειμώνα γλιστρούν ηδονικά
Τσουκνίδα στην άσφαλτο Πλήξη, εμμονή, σπασμωδικές κινήσεις Η σιωπή σου ένας ουρανός-μαχαίρι Φιλιά στα δόντια Βγάλτε τα κουδούνια απ’ τα διαμερίσματα και βάλτε τα στα
Τα ποιήματα βρίσκουν μονάχα τους φαροφύλακες Τα ποιήματα γράφονται στη ρωγμή του μετώπου ανθρώπων που γεννήθηκαν λειψοί, μα δεν το ξέραν γιατί τους βρήκε η
