ΣΗΜΑΔΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Θερίζει ο άνεμος
ανασαίνοντας μαύρη γη
πρόσωπα τυπωμένα στα βλέμματα
ξεπαγώνουν στα σκοτάδια
κι ανακατεύουν μυστικά και μνήμες.
Σμιλεμένοι νεκροί στρατιώτες
συνωμοτούν με αλλόκοτα λόγια
μετρώντας τη ζωή
μέσα απ’ του τρελού το μίλημα
από τα όνειρα των τυφλών
κι από την έκφραση του προσώπου
αυτών που πληγώνονται
με τα τραύματα των άλλων.

Ξημερώνει κι ο ήλιος ξεκινά πάλι
τη φωτοσύνθεση της ζωής
λευκά αγάλματα
φυτεμένα στο ενυδρείο
κοιτούν μια ακόμα χαμένη μέρα
μια γερασμένη, χωρίς φιλοδοξία ιδέα
εκφέρεται στο χώρο ταφής της
ένας ξεχασμένος στον κόσμο άνθρωπος
δε θυμάται πια πότε
για τελευταία φορά αγαπήθηκε.

Πολλά αντέχουν ακόμα, όμως
κάποιες φορές

η ελπίδα γίνεται επικίνδυνη.