
Σε πρώτη δημοσίευση: “Το ξεφτισμένο ρούχο” της Μαίρης Νταλλή
Το ξεφτισμένο ρούχο Η μητέρα της ήταν μοδίστρα. Εκείνη κάτω απ’ το τραπέζι, μάζευε κλωστές και ξέφτια. Ήθελε να ράψει ένα ρούχο δικό της.
Το ξεφτισμένο ρούχο Η μητέρα της ήταν μοδίστρα. Εκείνη κάτω απ’ το τραπέζι, μάζευε κλωστές και ξέφτια. Ήθελε να ράψει ένα ρούχο δικό της.
«-μεγεθυντικός φακός ήταν πάντα ο φακός της ποίησης- κι όλα τα ποτήρια άσπρο πάτο» Η Ζέτα Μπελαούρη, μετά την πρώτη της εμφάνιση το 2015 (Η
ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ Μασουλάει μια ξινισμένη προσευχή για τον άδικο θεό που αύριο θα τη θανατώσει. Ιβάν Γκολ, “Το μέτρο του θανάτου”, μτφρ. Επ. Γονατάς Θα
[άτιτλο] Ένα κάτι πιο αργά σιωπές και παροράματα καταπίστευμα η ζωή μου ένα σωρό παροπλισμένα δρομολόγια απ’ το εδώ στο τίποτα σε κάτι ημιθανή αστικά
Η αυλή των χαμένων θαυμάτων, της Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου Να είχαμε πέντε φιλιά και δυο αγκαλιές ευλογημένες από μυστικό θεό μας Και το κρασί να μην
ΤΟ ΝΥΣΤΕΡΙ Στις σκάλες των μαλλιών μου είναι πλεγμένα κάποια φεγγάρια του καλοκαιριού ακόμα παγιδευμένα στα χτενάκια μου. Με τον αγέρα του χειμώνα γλιστρούν ηδονικά