
Στο κενό του χρόνου (για το βιβλίο “Νώε” του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη)
Προσδοκώ ανάστασιν ζωντανών Μετά το «Έξοδα νοσηλείας (2020), που τιμήθηκε με το Ειδικό Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για έργο που προάγει σημαντικά τον διάλογο πάνω σε
Προσδοκώ ανάστασιν ζωντανών Μετά το «Έξοδα νοσηλείας (2020), που τιμήθηκε με το Ειδικό Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για έργο που προάγει σημαντικά τον διάλογο πάνω σε
Συγκλονισμός, αποτροπιασμός, εναργής εναλλαγή ανάμεσα στη συμπάθεια και την απέχθεια, καθώς παρακολουθούμε το εκκρεμές της ανθρώπινης συνθήκης να κινείται αμείλικτο μεταξύ του ρόλου του θύματος
Α. «Θηρίο ή θεός» της Διώνης Δημητριάδου Οι (συγ)χρονισμοί είναι σημαντικοί, ακόμη και στη λογοτεχνία. Με αυτή την κάπως βαρύγδουπη φράση, θέλω να πω ότι
Με μια νέα νουβέλα, τοποθετημένη στο όχι τόσο μακρινό παρελθόν (κατά βάση στη δεκαετία του 1990), επιστρέφει εκδοτικά ο Μιχάλης Μακρόπουλος. Το θέμα της: Η
Ο Αρτούρο Πέρεθ Ρεβέρτε είναι ισπανός συγγραφέας που έχει καταφέρει επιτυχώς να συνδυάσει τη μάχιμη δημοσιογραφία με τη λογοτεχνία. Για 21 χρόνια (1973-1994) έζησε από
Ένα τρυφερό, νοσταλγικό και συνάμα σκληρό μυθιστόρημα, τοποθετημένο στη δεκαετία του ΄60, σ’ ένα φανταστικό χωριό, το «Ανεμόφαντο» της Δέσποινας Τσιτάκη (εκδόσεις Οσελότος, 2024), που